Grafschrift

Ik heb een liefde die zo oud is als ikzelf.

Zij kan niet dood zolang ik zelf geen dode ben.



Zij gaat zo graag gebukt onder mijn naam.

Zij publiceert mijn vlees en bloed tot alles op is.



Zij leurt met heel oud nieuws van mij de wereld rond

En blind sorteert zij regels die ik nooit verstond.



Ik heb een liefde, zij is altijd in gevaar

En kan pas weg als ik hier zelf de weg niet ken.



De weg die wij nu gaan, wij rollen hem langzaam op

Tot een steen. Die leggen wij straks op ons graf.



EPITAPH

I have a love who’s as old as my self.

She cannot die as long as I’m not dead.



She so likes being burdened by my name.

She publishes my flesh and blood till it’s all gone.



She hawks outdated news of me around the world

And blindly sorts the lines I never understood.



I have a love, she’s always in danger

And can only leave when I don’t know the way.



The road that we are on, we roll it slowly up

Into a stone. We’ll lay it one day on our grave.



© 1999, Leonard Nolens

From: Laat alle deuren op een kier. Verzamelde gedichten

Publisher: Querido, Amsterdam, 2004







share





© Translation: 2005, Paul Vincent